شاگردان دبستانی، پیش از پایه پنجم، در ارزشیابی‌های‌شان هیچ نمره‌ای نمی گیرند. آموزگاران و پدر- مادران فنلاندی، نمی‌خواهند کودکانشان برای نمره، یا برای رقابت بر سر بهترین نمره، به مدرسه بروند.
روش‌های مرسوم یادگیری، اغلب بسیار منفعلانه است. از افراد انتظار می‌رود که سر جایشان بنشینند، گوش کنند، یاد بگیرند و به خاطر بسپارند. اما یادگیری مشارکتی با خلق فضایی که در آن آموزش و یادگیری میان خود فراگیران اتفاق می‌افتد، آن‌ها را به طور فعال در فرآیند یادگیری مشارکت می‌دهد.
شاید کلاس‌هایی، در قالب همان دانش‌آموز حواس پرت بوده‌ایم که همزمان با تلاش‌های دبیر خود، در عالم فکرمان قهرمان مسابقات جهانی ورزش یا رئیس جمهور کشوری خیالی شده بودیم. دانش‌آموزان روزهای قدیمی‌تر نیز همین خاطرات را احتمالا در ذهن دارند. اما این سوال وجود دارد که ادامه‌ی این شکل از آموزش همچنان مفید خواهد بود؟
