عرض سلام خدمت همگی دوستان
نظر و تجربۀ همۀ دوستان، مهم و قابل استفاده ست. نظر بنده هم احتمالاً در تکمیل نکات خواهد بود.
آنچه تا الان از تعلیم و تربیت نظری و عملی خواندم، اهمیت دو چیز رو گوشزد می کنه؛ اول، درنظر گرفتن سن و دوم، ماهیت و جذابیت تکنولوژی عصر حاضر.
براساس مورد اول، باتوجه به ویژگی های ردۀ سنی طفولیت و کودکی، افراط و تفریط خاصیت این دوره ست. اینکه کودک یه مدت، دیوانه وار وابسته به یه عنصر در محیط میشه و بعد اون رو چنان رها می کنه که انگار هیچوقت وجود نداشته؛ حالا یا یه نوع اسباب بازی باشه، یه تیکه پارچه باشه، یه خوردنی باشه و یا تلویزیون و محتوای رسانه باشه. جهان کودک، در حیطۀ علایق و گرایش ها، به شدت صفر و یکی و متغیره. این رو نمیشه از اون کَند و با اتخاذ راه حل هایی که فهم هدفش برای کودک ساده است، کار سخت میشه و حتی نتیجۀ عکس میده. نکتۀ دوم هم نیاز به توضیح چندان نداره. تکنولوژی امروز پدر و مادر رو هم مبتلا کرده چه برسه به کودک.
تنها راه حلی که به ذهنم میرسه، اینه که بجای راه حل های سلبی(نهی مستقیم)و یا راه حل هایی با هدف ساده(مثل پرت کردن حواس)، باید به یک الگوی ایجابی برسیم. الگویی که از طرف والدین آگاهانه نباشه. با روشی کاملا غیرمستقیم، یک علاقۀ جدید و مفید رو برای کودک زیبا کردن. اتفاقاً در زمان بکارگیری این الگو، نباید کاری به کودک داشته باشیم. باید به اون نشون بدیم که :«کارهای قشنگ تری وجود داره و من نمیخوام وقتم رو برای کارهایی شبیه به کارهای تو صرف کنم.» این زیباسازی تدریجی، احتمالاً می تونه جهان صفرویکی رو به مرور تعدیل کنه.
اما متأسفانه از آوردن مثال ناتوانم چون نه تجربه ای یافتم و نه تابحال در بلند مدت با یک کودک ارتباط داشتم. اما فکر کنم ترکیب تجربۀ دوستان با روشی که عرض کردم راهبرد خوبی باشه… مثل والیبال نشسته که گفتند؛ اما بدون درنظر گرفتن کودک(در ابتدا)
